Hep biliyoruz ki insanlığın serüveninde düşünme eyleminin insana özgü en değerli üretim sayıldığı, düşünce özgürlüğünün de temel hak ve özgürlükler içinde merkezi bir konuma sahip olduğu bir altın çağ olmuştur. Bu eleştirel aklın pratiğinin sanatçıya, yazara ve aydına ahlaki ve vicdani bir sorumluluk yüklediği bir dönemdir. Bu aydınlanmadır. Elbette o zamanlarda benim ülkemde olduğu gibi şimdi de düşünce özgürlüğünün alanı önyargılar, yanılgılar gibi nedenlerle ve özellikle de egemen şiddet tarafından sayısız kaynaktan ateş altında tutulmaktaydı ve bu durum halen sürmektedir. Ama bana göre şimdi ortak uygarlığımız ve insanlığın geleceği açısından trajik olan durum artık eleştirel aklın pratiğinin evrensel bilincin oluşturulmasındaki ve toplumsal yaşama müdahale edebilmesinin öneminin geçersiz ve yararsız hale getirilmiş olmasıdır. Açık gerçek şudur; küreselleşme denen ve gezegenimizi giderek artan bir hızla etkisi altına alan sistematik eğilim, sanatçının, yazarın ve aydının düşünme eylemini ve temellendiği ahlaki sorumluluğu bütün insanlık bakımından bir ihtiyaç olmaktan çıkarmayı amaçlamaktadır. Bütün bir insanlığın entelektüel ihtiyacı küresel boyutta devletler, şirketler ve medya tarafından istihdam edilmiş görevliler aracılığı ile karşılanmak isteniyor. Artık insan için tanınan özgürlük tüketici olarak, pazarın parçası konumuna gelmiş olan bireyin tüketici tercihinde bulunabilme özgürlüğüdür. Çoğunluğu itibariyle büyük insanlık, iktisadi olduğu kadar entelektüel olarak da kendi gerçeğine yabancılaşarak yoksullaşıyor. İronik olan ise şu; bu gerçeği kavramak için de yine ihtiyaç duyulan tek şey özgürlük çünkü özgür olmadan gerçek fethedilemez.

Sayın Başkanlar, Hanımefendiler, Beyefendiler, Değerli Meslektaşlar ve Değerli Arkadaşlar,

Benim ülkemde de benzerlerinde olduğu gibi aydınlanmanın gerçekleşmediği, demokrasi kültürünün tam anlamıyla oluşmadığı koşullarda benim cezaevinde 17. Yılımı sürdürüyor olmam, benim konumumda olan yüzlerce insanın katledilmiş olması, şiddetin tek çözümleyici güç olarak görülmesi, egemen şiddetin kendine ancak böyle var edebilmesi sonuçları bakımından çok trajik olsa da sadece bir tarihsel ana kronizmdir. Ama günümüz dünyasında bundan çok daha fazla dehşet verici olan durum eleştirel aklın pratiğinin simgesi olan insanlığın ortak bilincinin ve vicdanının oluşmasında ahlaki sorumlulukları olan sanatçı, yazar ve aydınların hem kendilerini hem de üretimlerini pazarı belirleyen ideolojik sistem tarafından yok sayılmalarıdır. Bu eğilim egemen hale gelip kalıcılaşırsa, bu uygarlığımız ve onun yarattığı bütün değerler için sonun başlangıcı demektir. O zaman bize yapabilecek tek şey kalıyor Jeanne D’arc, Giordiano Bruno ve benzerleri bağımsızlığın, özgür düşüncenin ve toplumsal vicdanın simgeleri olduklarından egemen şiddet tarafından ateşte yakılarak cezalandırılmışlardır. Bizim bu şansımız da yok. Üretimimiz yasaklandığı, kendimizi ifade etmemiz engellendiği ve hatta varlığımız yok sayıldığı için bize tek seçenek bırakılıyor: kendimizi yakmak. Yine de, insan soyu için, hepimiz için bir umut var, bu demokrasiyi fetişleştirmeden bütün özellikleri ve özgürlükleriyle insanı yeniden uygarlığımızın merkezine koymak.